eksik hissetmek

en mutlu olduğunu hissettiğin an bile ruhunda yamalar varmış gibi hissetmek diye tabir edebiliriz. hiçbir zaman orijinalinde olman gerektiği gibi hissedemezsin. i̇çinin bir yerleri yapboz parçası gibi kaybolmuştur yada zaten en başından beri hiç var olmamıştır o parça. her insan bu parçayı arar durur. çünkü her insan biraz eksiktir. tamamlanmak için bir başka kalbe ihtiyaç vardır. bazen düşünüyorum tamamlandığımı sanarak ölmek mi yoksa tamamlanamadan ölmek mi diye. sanırım bir şeyi sanarak mutlu olmaktansa kesin bir mutsuzluk tercihim olur. yarım sevgilerden nefret ederim.

tam suan hissettiğim, içinde bulunduğum durumdur. i̇şin kötü yanı bu eksik tamamlanmıyor

var böyle eksik bişeyler ama ney inanın bilmiyorum. sanki görünmez bir perde ile sarılı o eksiklik. yokluğunu bile saklıyor. para pul aşk mı bilmiyorum. en sevinçli halimde bile ki bu durumlar son zamanlarda daha fazla şöyle ki iyi arkadaşlarım var güzel zaman geçiriyorum. i̇stediğim zevk aldığım bir bölümde okuyorum. para zaten yok o yüzden sıkıntı değil de. anlamıyorum valla nedir bu eksik. beni yiyip bitiriyor. böyle göğsüme oturan o ağırlıkta kurtulmak istiyorum.

evde i̇nternet yok, kulaklığım bozuk, şarj aletimi unutmuşum. kendimi çok eksik hissediyorum. (bkz: allah başka dert vermesin )

Son 2 yıldır içinde bulunduğum durumu özetleyebilecek bir eylem. Ben Nisyan. Ve bugün sürekli iyiyim dedim çevreme ama iyi değilim. Eksiğim fazlaca. Son 2 yıldır yani ben canımıniçini kaybettikten sonra bu hissin ne demek olduğunu anladım. Ve anlayacağım da hayat boyu. İnsan çoğu zaman olan oldu artık önüne bak cümlesini tekrar ederken buluyor kendini ama öyle bir şey ki hayat daima karşına çıkarıyor onu. Ondan sonra gülmedim mi, elbette güldüm. Ama hep bir şeyler eksik. Mesela elimdeki güzel şeylere bakıp mutlu olayım diyorum, bir yanım noksan. Bir gün bana gelip "teyze sen de hep at hırsızı gibi tipleri seviyorsun" demişti. Güldüm geçtim, hoş hala güldürür beni bu cümlesi. Mesela şu an hayatımda biri var ve yavrumun tanıdığı da biri. Eğer hala bizimle olsaydı, sevgilim hakkında yapacağı yorumu merak etmeden duramıyorum. Vereceği birkaç tepkiyi tahmin ediyorum ama aklımda hep keşke var. Kadere inanan biriyim ama insan bazen keşke demekten geri duramıyor. Nasıl dursun ayrıca, canının içi gitmiş. İnsan biri sürü şeye alışıyor iyi veya kötü. Bu hisle yaşamaya da alışırım elbet. Ama, keşke.

Bence hiçkimseye anne veya baba sevgisi eksikliği hissettirilmemeli

bazen varoldugumu bile unutuyorum. tamamlamaya çalıştığım yerlerden eksiliyorum.

tamamlanamadığınız ve tam anlaşılamadığınız zaman hissettiğinizdir. çoğu zaman geçmez.

Çoğu zaman yaşıyorum. Aslında bir şey tam anlamıyla eksik olduğunda değil de bana yetmediğinde eksik hissediyorum. Seviliyorsam bile bana az gelmeye başladığında eksikmiş gibi gelebiliyor.

“Omzumda başın eksik, yatağımda kokun Tenimde tenin eksik, gel de bir dokun Gecelerden uykum eksik, yüzde tebessüm..” Başlık beni hüzünlendirdi, bu şarkıyı dinliyorum anlık :(

Biri bu hissi içimden söküp alsaydı ona hayatımın sonuna kadar minnettar olabilirdim.

Yanlış anlaşılmasın halime binlerce kez şükrediyorum. Ama eksik şeyler var, arkadaşlarımla görüşemiyorum, gezmeyi çok severim gezemiyorum. Zaman elimden akıp gidiyor gibi geliyor. Okullar ne olacak? bazen hiç bitmeyecek gibi geliyor. Gelecek kaygısı basıyor. Şu an çalışıyorum ama istediğim şeyi yapmıyorum, yapamıyorum. Sevdiğim insandan ayrıldım aklımda soru işaretleriyle. Doğru olanın böylesi olduğunu biliyorum ama sevilmemenin verdiği huzursuzluk var. Her şey boşmuş, emekler, verilen değer ne bileyim hiç uğruna verilmiş sevgi üzüyor ister istemez. Daha sonra aile evi, çok seviyorum yalnızlığı alışmışım buna, kafama göre yaşamaya, şimdi garip bir şekilde evde oturuş şekline yemek yediğin saate karışılması saçma geliyor. Orta da bir şey yokken tartışma ortamı yaratılıyor. Bir de her insanın kendisiyle kavgası olur ya benim kavgam bitmiyor. Hesaplarım birbirine uymuyor. Düşüncelerim tamamlanmıyor bir sonuca varmıyor. Bunu mu yapsam? Şunu mu yapsam? Şu an sadece bekliyorum. Harekete geçemiyorum. Içimde hiç bir heves yok, istek yok. Bıraktım olduğu gibi olsun. Yol neyi gösterirse onu yapacağım ama sanki bunlar hep olacak gibi geliyor. Bitmeyecek gibi. Biliyorum bir gün hepsi geçecek bambaşka yerde bambaşka insanlarla bambaşka duyguları yaşayacağım ama işte. Umarım bu günleri aratmaz hiçbiri.

Hep bir yanım eksik büyüdüm ben. Yanımdaymış gibi hissettirip asla olmayana ağladım hep. İnsan yaralandığı yerden iyileşemez varsın eksik hissedelim.

bizim için yeni olmayan bir durumdur. ne zaman tam hissettik ki?

Herşeyin tam olduğu bir hayat daha kötüdür bence yani öyle düşünüyorum bildiğimden değil öyle bir hayat yaşamak nasip olmadı amannn varsın eksik hissedelim ne olmuş

bir şey ilk defa bu kadar tam olabilecekken bu kadar hiç olabilirmiş. bir şeyler o gündür hep eksik. bir şeyler o gündür bu kadar telafisiz.

Sebebini bilmediğiniz eksiklik size acı verirken sebebini bildiğiniz halde o eksikliği doldurmak için elinizden hiçbir şey gelmemesi daha acı geliyor insana. Neyin eksik olduğunu biliyorsun ama yapabilecek hiçbir şeyin yok. Elinden gelen hiçbir şey yok. İnsanı tüketen şey de bu aslında. Yoluna devam et, zamana bırak diyoruz, bir şekilde yürüyorsun o yolu ama önünü görmeden yürüyorsun. Hayallerin, isteklerin farklı ama sen bambaşka bir yoldasın. Hem belirsizlikler üzerindesin hem de bu belirsizlikler seni yavaş yavaş yok ederken sen yine de onun peşinden koşuyorsun. Eksiksin ama bu eksikliği unutmak da istemiyorsun. Hatırla ki, ne kadar gerçek olduğunu unutma diye.

Gelse yapmayız gelmese solum eksik. Gidenler neden götürür o kalbi.

Zaten bu hayatta, her zaman bir şeyler eksikti. Ya da bana öyle gelirdi.

Tam eksik hissettiğim şeyler hakkında yazmaya gelmiştim. 2 yıl önceki kendimle karşılaştım (#4076250) hala eksik hissettiğim bazı noktaların aynı olması ve benim 2 senedir halledememiş olmam yerimde saymışım gibi hissettirse de zamanla neleri hallettiğimi de gördüm bazı eksiklerin yerini başka eksik hisler almış. Soru işaretlerim gitmiş hayalini kurduğum ortamı bulmuşum okulu bitirmişim geziyorum istediğim işi yapıyorum yolu takip etmişim ve olması gerektiği gibi olmuş. Hala zamana yetişemiyorum ve hala eksik şeyler var 2 sene sonra belki bulmuş olurum.

Hep not tutardım nelerde eksiğim veya neler yapmalıyım diye. Arada bakıyorum ve hala yerimde sayıyorum. Bazen inanamıyorum kendime nasıl olurda bir insan evladı tek bir adım dahi atamaz. Gerçekten neden yaşadığımı bile anlayamıyor ve bir şeyleri değiştirmek için tek bir hareket dahi göstermiyorum. Ne olacak acaba, bu gidişle sanırım o kadar merak etmemem gerekiyor. Ben hep eksik kalacağım.

Berbat bir duygu. İnsan bir yerden sonra herkesle kendini kıyaslamaya başlıyor. Kendi yaşıtlarına bakıyorsun, kendinden küçüklere, arkadaşlarına, akrabalarına bakıyorsun. Her duyduğun olay seni onunla kendin arasında kıyasa götürüyor. Malesef bu bende yoğun bir şekilde yaşanıyor. Bunu kendime yaşattığım için de kendime çok kızıyorum ama artık yerleşmiş bir hareket bu bende. Birinin mesela, bir okul kazandığını duyuyorum, ben zamanında istediğim yeri kazanamadım benim istediğim bir yer bile yoktu diyorum. Birinin çocuğunun olacağını duyuyorum, "o kız benimle yaşıt, işini kurdu, eşini buldu, çocuğu bile oluyor, ben bu yaşta hâlâ öylece yaşıyorum" diyorum. Onu kendimden adımlarca önde görüyorum. Birinin vücudunu görüyorum, hemen kendiminkine bakıp ondan nerelerim eksikse onlara üzülüyorum. Asla onlara yetişemeyecek olduğumu düşünüyorum. Asla iyi bir şeyi hak etmediğimi düşünüyorum. Eksikliklerimin bana müstehak olduğuna karar veriyorum. Kendime ettiğim bu eksiklik zulmünü başkasına yapsam dünyanın en kalpsiz insanı derim ama işte kendime olunca oldukça haklı buluyorum.

Platin sarısı saçlı ve beyaz tenli değiliz diye mi bütün bunlar ? Evet biliyorum platin sarısı ve beyaz tenli olanlar da mutsuz :(

Beni tamamlamak isteyen aptallara gözümün ucuyla bile bakmaktansa eksile eksile yok olurum daha iyi. Hem ben tamamlanmayı değil, yok olmayı arzuluyorken sadece bir hiç olduğumu bana kanıtlayabilecek biriyle tamamlanmış hissedebilirdim.

çoktandır yarım ve eksik olmanın vahimliği içerisinde hayat sürdürüyorum. öyle ki hiçbir hissi doruklarda yaşatmayan, herhangi bir şeye eskisi gibi tepki verdirmeyen bir eksikliktir bu. asla eskisi gibi heyecanlanamaz, özleyemez ve sevemezsiniz. boşluk da maalesef burdan doğmaktadır.

eksik hissetmeye o kadar alışmışım ki birileri bir şeyler anlatırken o heyacanlarına, mutluluklarına imreniyorum. bir daha öyle hissedemeyeceğimi biliyorum, eksik kalalı tamamlayamalı çok uzun zaman oluyor. bazen içimden bir şeyler koptuğunu biliyorum, kopan parçalar geri gelse keşke.

"Öyle bir şey ki bu kolay anlatamam." Eksik bir şey

Ben genel olarak eksik hissediyorum zaten ama bilhassa doğum günümde bu his beni o kadar boğuyor ki nefret ediyorum doğum günümden, yaklaştıkça geriliyorum. Ben kendimi bildim bileli bizde doğum günü kutlanır herkesin. Haklarını yiyemem pasta falan alınır dualar edilir hediye alınır vs. Yani aslında bir doğum günü ne kadar güzel olabilecekse o kadar güzel oluyor. Ya da mesela çok sevdiğim yakın arkadaşlarım da her sene kutlarlar saat 00.00 olduğu gibi, hediye alırlar falan. Ama gel gör ki bütün bunlar bitsin diye ben hep dua ederim ederim içimden. Eksik hissediyorum ve bende ağlama isteği uyandırıyor o ilgi. Biraz ayıp olacak ama alışmadık götte don durmaz misali, yılın geri kalan 364 günü insan bir peçete kadar değersiz hissedince o günkü ilgi haliyle hiçbir şeyi düzeltmiyor daha da beter bir hale getiriyor. Nankör değilim, kırgınım sadece.

Uzun süredir güzel şeyler hissetmediğim için (zaten önceden de pek hissettiğim söylenemez) belki de hayatın kendisine karşı eksik hissettiğim durumdur.Etrafımdakilere bakıyorum kendimle kıyaslıyorum daha da çok üzülüyorum ,düşünüyorum.En çok da manevi şeylerden mahrum kaldığımı hissediyorum dostluk,aşk,sevilmek gibi olguları fazla hissetmediğim için niye böyle oluyor diye çok söyleniyorum.Aslında elimden geleni yapıyorum üstüme düşen görevleri yapmaya çalışıyorum böyle olmamalı deyip isyan ettiğim de oluyor maalesef.Ama yine de herşeye rağmen bu duruma da şükür deyip ümit etmeye de devam ediyorum bazen çaresizce olsa da.